آن دختر تنها منم

 دختر کنار پنجره تنها نشست و گفت 

       ای دختر بهار حسد می برم به تو  

            عطر و گل و ترانه سرمستی تو را 

                با هر چه طالبی بخدا می خرم ز تو 

 بر شاخ نوجوان درختی شکوفه ای 

      با ناز میگشود دو چشمان بسته را 

           می شست کاکلی به لب آب نقره فام 

                         آن بالهای نازک زیبای خسته را 

 خورشید خنده کرد و ز امواج خنده اش 

            بر چهر روز روشنی دلکشی دوید  

              موج سبک خزید و نسیمی به گوش او 

                         رازی سرود و موج به نرمی از او رمید  

 خندید باغبان که سرانجام شد بهار 

     دیگر شکوفه کرده درختی که کاشتم 

         دختر شنید و گفت چه حاصل از این بهار 

                        ای بس بهارها که بهاری نداشتم  

  خورشید تشنه کام در آن سوی آسمان 

          گویی میان مجمری از خون نشسته بود 

                میرفت روز و خیره در اندیشه ای غریب 

                        دختر کنار پنجره محزون نشسته بود